Van Bangkok naar Kanchanaburi

Dag 5.
Na een paar dagen Bangkok was het tijd om verder te gaan. Een uur rijden van Bangkok, ligt Kanchanaburi. We hebben onze backpacks achtergelaten bij een hotel en zijn met een plastic tas met kleding en spullen voor 2 dagen in de bus gestapt.

Aangekomen in Kanchanaburi vonden we na een halfuurtje zoeken het paradijs; the Jolly Frog. Een bungalowpark met een grasveld vol palmbomen met hangmatten ertussen, plus uitzicht over de beroemde rivier Kwai. Die avond hebben we dan ook gewandeld over 'the bridge over the river Kwai'. Een simpele brug met een gruwelijk verhaal. Dit treinspoor moest Azië met Europa verbinden voor de levering van wapens van Japan naar Duitsland tijdens WOII.
Overal in Thailand leven ontzettend veel honden, en we zijn door de GGD al gewaarschuwd voor beesten met hondsdolheid. Desondanks aait George toch het liefst elk hondje en katje dat hij tegenkomt, groot of klein, schurftig of schoon. Zo kwam het dat we een stel (lieve) poedels zagen zitten. Toen George erop af liep, begonnen ze keihard te blaffen en schuimbekkend achter ons aan te rennen. Daar trokken we gillend en schreeuwend een sprintje door de hoofdstraat van Kanchanaburi. Hilarisch voor de Thai die net voor hun huisje zaten.

We hadden geen handdoeken meegenkomen, omdat we dachten dat die wel in de kamer aanwezig zouden zijn. Die waren er niet, dus George ging er een paar vragen bij de receptie. De arme vrouw kon alleen maar veelvoudig 'nootouwell' tegen hem roepen, iets anders kwam er niet meer uit.

Na onze avondwandeling naar de brug, probeerden we bij een paar winkeltjes aan een handdoek te komen, zonder succes. Tot we bij een winkeltje kwamen, waar een vrouw nog net 3 handdoekjes had liggen. We konden kiezen uit de volgende opties: 1 met een gele vlek, 1 met dooie bijen in de verpakking, of een handdoek met babyafbeelding. Na keihard onderhandelen tot de verkoopster ons al boos begon weg te sturen, hebben we toch mooi een paar euro afgedongen en gingen we blij met onze nieuwe handdoekjes weer naar huis.

Dag 6.
De volgende ochtend hebben we een scooter gehuurd en zijn we naar de mooiste watervallen van Azië gereden. Wat een avontuur om op een scooter op de weg te rijden daar! In het begin nog angstig 50 km per uur, maar al gauw kwamen we erachter dat het veiliger is om gewoon met het verkeer mee te gaan, dus raceten we met 90 km/uur over de 'snelweg'. Best te doen, als je tenminste uitkijkt voor de mensen die achteruit de snelweg op komen rijden. Hier wordt overigens links gereden, ook even wennen..

In het natuurpark Erawan hebben we lekker gewandeld, apen en de prachtigste vlinders gezien. Toen begonnen we aan de klim van zo'n 1700 meter, met 7 niveaus aan watervallen. Boven aangekomen, zwetend als otters, gingen we snel het badje onder het kletterende water in. De zevende hemel! Totdat we iets aan onze voeten voelden knagen.. De vissen begonnen als een soort 'Dr. Fish'-vissen aan onze tenen te sabbelen, alleen waren de vissen hier 20 keer zo groot als in de luxe spa's in Nederland! We zijn daar dus lekker schoongesabbeld, zolang we het vol konden houden, want het kietelde onwijs.
Vervolgens zijn we van boven weer naar beneden geklommen. Zwemmend, wandelend, klimmend en springend van rotsen in het helderblauwe water. Gierend van de lach door de sabbelvissen, glijdend van de glibberige glijbaanrotsen in het water, terwijl de jungle eromheen z'n achtergrondgeluidjes produceerde en de felblauwe, -gele en -rode vlinders ons om de oren vlogen. Wat een fantastische ervaring!

Toen we op weg gingen naar het dorp, begon het al een beetje te schemeren. Het was droog, maar ineens sloeg het weer helemaal om. Er barstte een gigantische onweersbui los. We werden drijfnat geregend terwijl het donkerder en donkerder werd. Er was nergens verlichting en het was nog best een spannende rit.

In Kanchanaburi zijn we heerlijk gaan eten terwijl een bandje country en rocknummers aan het spelen was. Hierdoor onstond er een leuk drankspelletje. Eerst met z'n tweeën, maar algauw speelden we samen met 2 schotten: Raad de plaat. Degene die het laatst is, moet een shotje gore bocht voor 10 baht aan de overkant van de straat halen.

De band en mensen om ons heen wisten niet wat er gebeurde; wij zaten daar gierend van de lach en ladderzat keihard titels te schreeuwen en mee te zingen met de band. Het was heerlijk.

Dag 7
Hebben we eigenlijk niet zoveel gedaan. We werden om 3 uur 's middags met een gierende kater wakker en hebben onszelf vervloekt en gezworen dat we nooit meer zouden drinken. We zijn die dag dan ook niet verder gekomen dan een gaar Tweede wereldoorlog museum en een lekker eettentje. Nog steeds gaar van de petroleum uit de 10 baht bar zijn we maar vroeg ons mandje weer ingegaan.

Dag 8
Zijn we met de lokale bus naar The Hellfire Pass en het bijbehorende museum gegaan. Dit museum was erg indrukwekkend, net als de 4 km lange wandeling over de spoorlijn, waarvoor de doorgang met de hand was uitgehakt door honderdduizenden krijgsgevangenen en dwangarbeiders. Onvoorstelbaar hoe ze door die kilometers rots zijn gekomen.
Het was de bedoeling dat we vanaf daar de trein terug naar Kanchanaburi over de death railway zouden pakken, maar daar waren we helaas te laat voor. Gelukkig waren we al de Australische Brian met z'n Thaise vriendin Mia tegengekomen, dus Mia regelde voor ons een lift achterin een grote pickup truck, helemaal terug naar ons huis.

Dag 9
Omdat we toch een ritje met de trein over de death railway wilden maken, stonden we de volgende morgen vroeg op en hadden om 5:30 uur de trein over de indrukwekkende death railway. Bij het eindpunt hebben we lekker gechilld onder een waterval en 's middags gingen we weer terug naar Kanchanaburi en direct door naar Bangkok, waar ons visum voor Vietnam al op ons wachtte.